تخصیص بهینه منابع تولید پراکنده به منظور بهبود قابلیت اطمینان و کاهش تلفات با استفاده از مجموعه های فازی

چکیده افزایش نیاز برای تولید توان الکتریکی، تجدید ساختار صنعت برق و تنگناها و محدودیت های ساخت خطوط انتقال جدید برای فاصله های دور انتقال توان و مشکلات اقتصادی و محیطی نیروگاه های بزرگ، موجب افزایش رغبت به تولید پراکنده قدرت شده است. واحدهای تولید پراکنده می توانند به لحاظ استراتژیک برای تقویت شبکه، کاهش تلفات و هزینه های عملیاتی، بهبود پروفیل ولتاژ و قابلیت اطمینان بازدهی در سیستم قدرت قرار گیرند. استفاده از واحدهای تولید پراکنده در سال های اخیر در مقالات مختلفی مطرح شده است. در این بین ارائه طرحی بهینه برای نصب واحدها در شبکه بسیار مهم است. در این تحقیق روشی شبه دینامیکی برای ارائه یک طرح بهینه چندساله شامل تعیین ظرفیت الکتریکی ، مکان و زمان نصب واحدهای تولید پراکنده ارائه شده است. مسئله مورد نظر در قالب یک مسئله بهینه سازی مقید به قیود شبکه و قیود مربوط به واحد تولید پراکنده تعریف شده و با هدف کاهش هزینه تلفات و هزینه انرژی تأمین نشده در یک بازه زمانی 5 ساله با استفاده از الگوریتم ژنتیک حل شده است. برای در نظر گرفتن قیود مربوط به مسئله از منطق فازی استفاده شده است. بار شبکه به صورت فازی بین 80% تا 120% مقدار نامی تغییر کرده و در نهایت ظرفیت واحدهای تولید پراکنده به صورت منحنی های فازی بدست می آید. در پایان روش مورد نظر برای ارائه طرح توسعه واحدهای تولید پراکنده در شبکه 24 شینه ieee پیاده سازی شده است. نتایج نهایی، کارایی این روش را در کاهش هزینه تلفات و هزینه انرژی تأمین نشده در طول 5 سال بهره برداری از شبکه نشان می دهد.